संध्याकाळ

एक झाड आहे बघत
स्वतःची लांबत जाणारी सावली
एकाच ठिकाणी उभे राहून

ती नदी, तुडुंब प्रवाही
पळत आहे सतत
संधीप्रकाशाचे गडद किनारे घेऊन

तो चिमणा
दिवसभराचा क्षीण विसरत 
बसला आहे उबदार पानांत गुडूप होऊन

म्लान राखी रंग 
फक्त सर्वदूर जाई पसरत
विरक्ती घेऊन

एक तारा लुकलुके
धूसर 
सांजदिवा होऊन

-२०१७