स्वतःला काय समजलं? तर काही नाही

एखाद्या गोष्टीचा पाठपुरावा करायचा तर खूप सखोल अभ्यास करावा लागतो. काही वेळेला patience कमी पडतात, काही वेळेला वेळ कमी आहे असे वाटते. फक्त एक आणि एकच गोष्ट घेऊन त्याबद्दल अभ्यास करावा. पण आजचा information overflow अगदी disturbing आहे. आपण कुठच्या कुठे भरकटत जातो. हाती काही लागत नाही. आता फक्त Entada rheedi या वनस्पती वर लक्ष केंद्रित करायचे ठरवले पण तिच्याबद्दल शोधताना इतर वनस्पती डोकावून गेल्या. आणि सकाळपासून दोन ओळीसुद्धा लिहिता आल्या नाहीत.
स्वतःला काय समजलं? तर काही नाही.
आपलं ज्ञान (ज्ञान-ज्ञान म्हणतो ते ज्ञान) किती वरवरचं आहे. त्याचा प्रत्यय अत्यंत असहनीय आहे.  खरं ज्ञान समजण्याची माझी उंची नाही कारण हा जन्म अतिशय छोटा आहे. फार फार तर तीस चाळीस वर्षे आपण निरीक्षण करून अभ्यास करू शकतो. हे फार minuscule आहे.
एका entada rheedi चे आयुष्य बहुतेक १००-२०० वर्षे असेल तर आपण त्याच्या १/३ वर्षे सुद्धा त्याचे ना निरीक्षण करू शकत ना त्याला जाणून घेऊ शकत.
मेंदू अफाट. आणि शरीर संक्षिप्त, तोकडे. यामुळे माणसाच्या चिंधड्या उडतात.
मला काकांनी एक वाक्य सांगितले. जे तुम्ही जे बघता, ज्याबद्दल लिहिता, एखादे फुल-पण


एकटे होते ते. पण आपल्याला काय माहित, ते सर्व एकटेच असतात का?

निसर्गाच्या ओळखीत एक नवीन candidate सहभागी झाला. दगड. दगडांचा बनलेला पर्वत. सह्यपर्वत. सह्याद्री.
कधीही विसरू शकत नाही दगडाला मिठी मारून एखाद्या लहान मुलासारखे रांगणे. त्याच्यासमोर मी लहानच.
कुत्रा-मांजर-लहान मूल सगळे निसर्गाच्या अधिक जवळ. तसेच आपणही. दगडाला धरून त्याचा आधार वाटून त्याला दोन्ही हातानी धरून चालले कि वाटते आपण दगडाचाच एक भाग आहोत. मग ती हरिश्चंद्रगढच्या पठारावर पसरलेली जंगलं, त्यातले चित्रविचित्र आवाज काढणारे प्राणी, मोठाली झाडं, छोटी झुडुपे, गच्च वाढलेली कारवी, ओसंडून फुललेली पिवळी फुले, तेरडा, घुमणारा डोंगर-कवडा, निळासावळा ब्लू thrush कि मलबार thrush, अमऱ्या , आमची निरपेक्ष मनाने सोबत करणारा अनाम कुत्रा हे सर्व मीच आहे आणि मी म्हणजेच ते आहेत.
खरंच !