कंपोझिशन

आज, चौतिसाव्या वर्षी, आठ महिन्यानंतर
आणि सहा दिवसांनी विचार करत आहे
काय आहे माझं कंपोझिशन

रंग, रेषा , आकार, पोत सगळं ठीकठाक?
नाक, कान, डोळे , तोंड आहेत का जिथेच्या तिथे?
की सोडली आहे त्यांनी आपली वाट

मेंदूच्या आकाराला त्रिमित स्वरूप नाही
मणक्यातली स्पेस कमी होऊन
बॅलन्स उरलाय का काही ?

किती जुनी कॅलेंडरं रचून ठेवलीयत ड्रॉवरात
किती कॅल्शियम
उरलंय हातात

काय आठवतंय?
संध्याकाळचं गावच्या घरचं पाठल्यादार
तिथलं, हिरवं गंजलेलं बारीक जाळीचं कपाट

आणखी बरंच काही
मग फास्ट फॉरवर्ड, काहीच दिसत नाही
धावतंय, धावतंय रीळ, वेगाने तुटेल की काय?

जागा, घरं, दारं, खिडक्या कोलमडतायत
एकामागून एक,
भुईसपाट होतायत

हसणं कुणाचं , कुणाचं रडणं, भांडणं-तंडणं
टीव्ही ओनिडाचा, संध्याकाळचा सींधी बटाटावडा
सगळं आज गेलंय कुठे?

काय शिकलेय? कमवायला? नाही
शिकवायला? नाही
शिकायला? नाही

उठून उभं राहायला ? नाही
शांत बसायला? नाही
जगायला? हो की नाही ?

चट्कन डोळ्यांपुढे आंधारी(भोवळ) येते
पण त्यातही मला स्पष्ट दिसते
गॅसवरचं दूध फ्रिजमध्ये ठेवायचंय

कालचे वॉशिंगमशीन मधले कपडे तसेच पडलेत
कपाट लावायचंय, बघायचंय किती कपडे
विरलेत, किती फाटलेत, किती आहेत नवेपणाचा वास घेऊन