अनटायटल्ड पोएम सात

मी एक कोणी
नाही मी कोणीही
काय माझे इप्सित
जाणत नाही कधीही

मग का हा प्रवास
माझ्या माथी
जेव्हा सरावं हे ऊन तेव्हाच का
कोरड्या पडलेल्या घशाची प्रचिती?

कोण जाणे कधी
जीव थोडा थोडा संपेल
तेव्हा ही तहान
बुझलेली असेल?

आता आहेत बुझवयला
दारू, पाणी आणि बरंच काही
अखेरची तहान बुझवायला
कुणीच का असणार नाही?

या भीतीने मी तहान भागवते
असेल त्याच्यावर
आणि म्हणते भरवसा आहे मला
खूप आयुष्यावर