अनटायटल्ड पोएम सहा किंवा सात

त्या वाईन ग्लास मधून सांडलेल्या
लाल अर्काचे थेंब म्हणजे 
माझे मला दिसलेले रक्ताचे डाग
मग नाहीच म्हटलं मृत्यूला
मी काही येत नाही आत्ता

 कोण जाणे केव्हा कळेल सर्व काही
आता तरी काही त्याची शक्यता नाही
एकच शक्यता फक्त गळून जाण्याची
बुडून जाण्याची, विझून जाण्याची दिसते
पण बुडण्यापूर्वी, विझण्यापूर्वी तरी
अस्तित्व होते का काही?
 
असंच लिहीत बसावं क्षितीजाच्या अंतापर्यंत
ग्लास कधी न सरावा
सूर्य तसाच ताटकळत बसावा
चिमण्या होतील हवालदिल, मी का येत नाही?
पण नाही परतणार. त्याही वाट बघत
सूर्य डुबत नाही त्याची

सर्व असं स्टॅन्डस्टील होईल का कधी
श्वास न घेता विचार न करता बसून 
आयुष्य अनुभवू शकेन का मी कधी 
हे सर्व खूप छान आहे. खूप छान.
पण हे तू बनवलं आहेस, मी नाही.
यात कधीही बदल होऊ शकतो. हे माझं नाही.
त्यामुळे मला इथे भीतीच वाटते