पिंजऱ्यातील चिंपांझी

खोलीला खिडकी आहे. खोलीत बरंच काही आहे. बेड, टेबल, त्यावर उघडून ठेवलेलं पुस्तक, पाण्याची बाटली,  चहाचा रिकामा कप, वीजेचा बल्ब, भिंतीवरचे चित्र, बकुळीच्या सुकलेल्या फुलांच्या टांगलेल्या माळा, चार भिंती. खोलीच्या बाहेरही बरंच काही आहे. जे खिडकीतून दिसतं. चिमण्या, सूर्याचा प्रकाश, दूरवर पसरलेली खाडी आणि तिचं पाणी, आकाश, गुलमोहोर, लांबलचक पसरलेली टेकडी आणि तिच्यावरची गच्च उभी असलेली झाडं. मी या खिडकीत उभी राहून त्यांना बघते, तसे तेही मला याच खिडकीच्या बाहेरून एखाद्या पिंजऱ्यात उभ्या असलेल्या चिंपांझीला बघतात तसे बघत असतील का?

दिवा

दिवा एकटाच शांत तेवत असतो. मीच तो लावलेला असतो. मी मधे मधे जाऊन बघते. त्याला बघून मनाला बरं वाटतं. मग केव्हातरी माझी कामात तंद्री लागते. बऱ्याच वेळानंतर मला त्याची आठवण होते. जाऊन बघते तर दिवा विझलेला असतो. आता मला त्याचे तेवत असतानाचे रूप प्रकर्षाने आठवते. त्याच्या अबोल सोबतीबद्दल कृतज्ञता वाटते आणि आता तो नाही म्हणून खंतही.